Καλό Πάσχα με παιδικές (και γονεϊκές) φωνές

Όπως κάθε μητέρα είμαι περήφανη για τα παιδιά μου και όταν βγαίνουμε βόλτες και αυτά κλαίνε δυνατά τα χαϊδεύω, τους τραγουδάω, συζητάω μαζί τους μέχρι να ηρεμήσουν. Αν κάνουν κάποια αταξία θα τα μαλώσω και ο τόνος της φωνής μου θα είναι αυτός που αρμόζει (στην αταξία, όχι στον περιβάλλοντα χώρο). Αυτό που δεν κάνω είναι να νιώθω άβολα, επειδή τάχα μου κάποιοι ενοχλούνται από τη φασαρία.

Συνήθως οι άνθρωποι μου χαμογελούν και με εξυπηρετούν, ενώ εκείνοι που ενοχλούνται είναι ταυτόχρονα οι ίδιοι φωνακλάδες με την παρέα τους και καπνίζουν αρειμανίως σε κλειστούς χώρους. Θα κοιτάξουν τα μωράκια μου υποτιμητικά, σκεπτόμενοι ότι είναι κακομαθημένα, θα κοιτάξουν και εμένα σαν να είμαι μία αποτυχημένη θηριοδαμαστής. Γιατί για κάποιους κοινωνικά μωρούς, τα μωρά είναι εστία θορύβου και ενόχλησης.

Η έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων μας καθιστά ανίκανους να αποδεχόμαστε τους άλλους, τόσο που ίσως η υπογεννητικότητα που μαστίζει τη χώρα μας να είναι κάποιου είδους φυσική απάντηση στο σημερινό άνθρωπο. Πιο εύκολο σίγουρα είναι να εκδράμουμε αμέριμνοι, να τρώμε, να πίνουμε, να βάζουμε τα φανταχτερά μας ρούχα, να πηγαίνουμε στο κομμωτήριο, να φτιάχνουμε τα νύχια μας, αφού είναι βαριά η καλογερική της ανατροφής παιδιών και δεν θα πρέπει να διενεργείται αφήνοντάς τα παιδιά μονίμως στο σπίτι με τη γιαγιά ή με κάποια από τις πολυάριθμες νταντάδες που ακόμα δεν τα έχει εγκαταλείψει. Κυκλοφορήστε τα παιδιά ελεύθερα και χωρίς ενοχές, άλλωστε με τις σουβλερές φωνές τους το πολύ - πολύ κάποιοι να ξυπνήσουν από τον βαρύ λήθαργο του βαρετού τους βολέματος. Καλό Πάσχα!