Τι δώρο να πάρω;

Το Πάσχα πλησιάζει γοργά και οι νονοί θα επιλέξουν το τέλειο δώρο για το βαφτιστήρι τους. Τι κι αν έχουν να το δουν από το περασμένο Πάσχα, όπου του είχαν φέρει ένα μοντέρνο δώρο, που όμως δεν είχαν χρόνο να καθίσουν λίγο να το παίξουν μαζί του. Τότε είχαν σκεφτεί πως του χρόνου (δηλαδή φέτος) θα είχαν χρόνο να καθίσουν να παίξουν λίγο μαζί του, όμως φέτος οι υποχρεώσεις (ξανά) αυξήθηκαν και η πιθανότητα να του δώσουν στα πεταχτά το δώρο φαντάζει ξανά πιθανή.
Την πρώτη φορά που πήγα στο παιδικό κατάστημα με τις πανάκριβες μάρκες, δεν πίστευα στα μάτια μου. Πράγματι υπήρχε υψηλή ραπτική για μωρά, ενώ λίγο αργότερα συνειδητοποίησα ότι η υψηλή αυτή (και πανάκριβη) ραπτική επεκτεινόταν και για τα κατοικίδια. Δεν πρόλαβα να αναρωτηθώ ΠΟΙΟΣ ψωνίζει από εκεί ρούχα, για να συνειδητοποιήσω ότι γύρω μου με περιστοίχιζαν καθημερινοί άνθρωποι. Όλοι αυτοί προφανώς ήθελαν να προσφέρουν ένα τέτοιο ακριβό δώρο σε κάποιο παιδάκι, αφού πολλοί θα συμφωνήσουν ότι διακόσια ευρώ για κάποιο ρούχο είναι ένα ακριβό δώρο για ένα παιδί. Όμως εγώ θα ταράξω τα νερά και θα σας αποδείξω πως είναι πάμφθηνο.
Αναλογιστείτε πως πρωταρχική ανάγκη ενός παιδιού είναι η επαφή, η οποία «κοστίζει» σε φυσικό χρόνο, τον οποίο αφιερώνουμε για να είμαστε μαζί του και τον οποίο αναγκαστικά αφαιρούμε από άλλες μας δραστηριότητες όπως ξεκούραση, διασκέδαση κλπ. Αναλογιστείτε επίσης, πως το πολυτιμότερο αγαθό σήμερα δεν είναι τα χρήματα, αλλά ο ελεύθερος χρόνος που όλο και συρρικνώνεται και για κάποιους από εμάς δεν υπάρχει. Πόσους δεν γνωρίζετε να εργάζονται ανελλιπώς από το πρωί μέχρι το βράδυ, να λαμβάνουν υψηλές χρηματικές αποδοχές και ο προσωπικός τους χρόνος να είναι τόσο ανύπαρκτος σε σημείο που να μην έχουν τρόπο να ξοδεύουν τα χρήματά τους αυτά…
Το πανάκριβο λοιπόν δώρο μας πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να το διαλέξουμε, μάλιστα είχαμε μία ενδιαφέρουσα περιήγηση σε όμορφα αντικείμενα, ικανοποιήσαμε και τη ματαιοδοξία μας που βγάλαμε τόσα χρήματα από το πορτοφόλι μας για να το πληρώσουμε. Συνδυάσαμε την αγορά μας αυτή με τη βόλτα μας, ίσως και με ένα καφέ. Τα χρήματα που διαθέσαμε στο Ταμείο του Καταστήματός μας απαλύνουν ή μας εξαφανίζουν τις τύψεις που λόγω υποχρεώσεων δεν έχουμε χρόνο για το βαφτιστήρι μας, άλλα και για το παιδί μας γενικότερα.
Κατά βάθος γνωρίζουμε πως προκειμένου να ξοδεύουμε χρήματα για κάτι τόσο ακριβό θα πρέπει να διατηρήσουμε ή να επιτείνουμε την πολύωρη εργασία μας, γεγονός τελικά που θα μας απομακρύνει περαιτέρω από τα παιδιά μας. Το πανάκριβο Λάιφ στάιλ στο οποίο έχουμε πέσει όπως οι μύγες στο μέλι, υπηρετεί μεν την αλαζονεία μας, αλλά αναμφισβήτητα αυξάνει την εξάρτησή μας από πολύωρη εργασία και σίγουρα με τον τρόπο αυτό προσθέτει προβλήματα στη σύγχρονη οικογένεια, στις κοινωνικές σχέσεις, στα ψυχολογικά προβλήματα ημών και εξαρτημένων κοντινών.
Το κουτί της Πανδώρας που προσφέρουμε, μπορεί να περιέχει αντικείμενα για τα οποία πληρώσαμε αδρά, ιδωμένο όμως από τα παιδικά μάτια, αυτό που πληρώσαμε για να τα αγοράσουμε είναι η αποστέρηση των παιδιών μας από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, η αντικατάσταση του ζωντανού από το άψυχο, του πνεύματος από την ύλη, του συναισθήματος από την κτήση, του δεσίματος από την ιδιοκτησία.
Φέτος μην αγοράσετε στα παιδιά ένα «πάμφθηνο» παιχνίδι των διακοσίων ευρώ, αλλά κάτι πολύ ακριβότερο: υποσχέθηκε στον εαυτό σας ότι θα διαθέσετε τον κατάλληλο χρόνο για να το παίξετε μαζί τους. Μην εκπλαγείτε αν αυτά προτιμήσουν να παίξουν με το χαρτί περιτυλίγματος και όχι με το περιεχόμενο. Άλλωστε όταν το κουτί της Πανδώρας αδειάσει, στο τέλος εμφανίζεται το λευκό Περιστέρι, αυτό που θέλουμε να διαφυλάξουμε στην παιδική ψυχή, αλλά και στη δική μας. Καλό Πάσχα.

Μην εγκαταλείπετε τα παιδιά στους γονείς τους

Η Χώρα μας από την Αιόβα δεν απέχει και τόσο πολύ, ειδικά επειδή πολλές φορές τα θέματα που εμείς οι μεγάλοι θεωρούμε σοβαρά είναι ασήμαντα και γελοία για τον κόσμο των παιδιών. Ο παιδικός κόσμος είναι παραμυθένιος, γεμάτος μαγεία, γεμάτος ουσία. Ένας κόσμος από τον οποίο όλοι περάσαμε, αλλά πολλοί από εμάς έχουν εγκαταλείψει ανεπιστρεπτί απαιτώντας συχνά από τα νήπιά μας (τέκνα, ανιψάκια, παιδιά φίλων, γειτονάκια, ή άγνωστα παιδιά στο δρόμο, στις γειτονιές) να εισέλθουν εκείνα στο κόσμο μας, τον οποίο δεν γνώρισαν ποτέ και ούτε έχουν αναπτύξει ακόμα τα στοιχειώδη εφόδια για να το κάνουν.
Ο κόσμος στην πόλη, με τα στεγνά και απρόσωπα πλήθη, με τα σμήνη αδιάφορων οδηγών, με τους «απόντες» και αγέλαστους συνεπιβάτες στα ΜΜΜ ή άλλού που συχνά καραδοκούν για ένα παιδικό ξέσπασμα, ώστε αντί να χαμογελάσουν, να επιδείξουν δυσαρέσκεια ή απαξίωση, θαρρείς και τα παιδάκια είναι τρόπον τινά παρασιτικά ως υπάρξεις.
Συχνά μόνον αφότου γίνουμε γονείς ερχόμαστε και για πρώτη φορά σε επαφή με ένα βρέφος, αργότερα με ένα νήπιο και μετά με ένα παιδάκι. Οι ελλιπείς κοινωνικές σχέσεις στην χαοτική αστική μεγαλούπολη μας χωρίζουν σε δύο κόσμους: εκείνον των ενηλίκων και εκείνον των οικογενειών με μικρά παιδιά. Τα στεγανά είναι ισχυρά και οι δύο αυτοί κόσμοι σπάνια συναντιούνται και συχνά η συνάντησή τους αυτή αποβαίνει επώδυνη, εκατέρωθεν.
Με πειραματόζωο το δύστυχο πρωτότοκό μας, συχνά χωρίς καθοδήγηση από τους γονείς μας, λόγω συνθηκών (απόσταση, γήρας ή έλλειψη εμπειρίας, αφού συχνά και τη δική μας ανατροφή ανέλαβαν άλλοι) αν δεν ριχτούμε από νωρίς στο διάβασμα, θα κάνουμε γιγαντιαία λάθη.
Το σαββατοκύριακο επισκεφθήκαμε οικογενειακώς το δίχρονο αγοράκι δύο φίλων μας. Με έκπληξη ακούσαμε τον νέο μπαμπά να φωνάζει θυμωμένα: «Πόσες φορές σου έχω πει να μην το κάνεις αυτό;». Κανείς αρμόδιος δεν ενημέρωσε ποτέ για αυτό που στις αγγλόφωνες χώρες γνωρίζουν και οι κότες: «Τα terrible twos (τα φοβερά και τρομερά δύο)». Την ηλικία όπου το κάθε παιδί έχει τη σωματική ικανότητα να κάνει τα πάντα, αλλά χωρίς δράμι λογικής. Πολλοί γονείς εκλαμβάνουν ως «ανυπακοή» το γεγονός ότι είναι εντελώς ανώριμο το σύστημα πρόσληψης λεκτικού μηνύματος και εφαρμογής του σε σχέση με τα ισχυρότατα ένστικτα του νηπίου (τη γνωστή κόντρα του id ενάντια στο υπό διαμόρφωση super-ego κατά τον Φρόιντ). Πολλοί χειροδικούν στις ηλικίες αυτές και τα ποσοστά κακοποίησης ανηλίκων στη χώρα μας είναι εξευτελιστικά για όλους μας. Χωρίς να αναφερθούμε στην ασύλληπτη ντροπή της σεξουαλικής κακοποίησης.
Τα παιδιά δεν ανήκουν στους γονείς τους, απλά οι γονείς είναι συνήθως εκείνοι που έχουν την επιμέλειά τους. Αν αντιληφθούμε οποιαδήποτε υπόνοια βίας, έχουμε υποχρέωση να την καταγγείλουμε, δεν είναι κάτι ανάμεσα στο παιδί και τον γονιό.
Εσείς που δεν έχετε παιδιά, ή που μεγαλώσατε τώρα πια τα δικά σας, μην βιαστείτε να αποστασιοποιηθείτε. Χαμογελάστε εγκάρδια στο γονιό που προσπαθεί να ηρεμήσει το παιδάκι του, ενώ αυτό κλαίει ή χτυπιέται σε δημόσιο χώρο. Δώστε τη θέση σας στην πελώρια ουρά του αεροδρομίου ή οπουδήποτε για να περάσει η οικογένεια με τα παιδάκια. Μην παριστάνετε τους θυμωμένους ή τους κακομούτσουνους, όταν ακούτε το παιδικό κλάμα. Το περιβάλλον χωρίς παιδιά δεν είναι ήσυχο, είναι απλά άρρωστο, για όλους μας.
Το παρόν γράφτηκε ως φόρος τιμής στην Kelsey Briggs, που 2,5 ετών έφυγε από κοντά μας μετά από πλήγμα στην κοιλιακή χώρα ύστερα από 9 μήνες σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατριό της, καθώς και σε όσα παιδιά δεν μεγαλώνουν στις συνθήκες που τους αξίζουν. Στη φωτό η μικρή με τα δύο της ποδαράκια στο γύψο που –κατά τη μητέρα της- είχε «στραμπουλίξει» στο ζωολογικό κήπο λίγο νωρίτερα (http://kelsey-briggs.memory-of.com/About.aspx)