Πώς να χρεώνετε στα παιδιά σας τις προσωπικές σας αποτυχίες.

Το συνοικιακό μας βιβλιοπωλείο είναι ιδανικό για λογοτεχνικό χάζι. Σήμερα ήταν εκεί και μία μητέρα με το χαριτωμένο τετράχρονο κοριτσάκι της. «Διάβασε τώρα που προλαβαίνεις, πριν γεννήσεις» μου λέει κοιτώντας την κοιλιά μου που μαρτυρεί πως είμαι έγκυος. Το παιδάκι της στέκεται τώρα αμήχανο. «Έχω παιδιά» της απαντώ χαμογελώντας στην κορούλα της. «Για διάβασμα υπάρχει χρόνος, αρκεί να το θέλουμε». Τα ρούχα εκείνης και της κόρης της είναι μοντέρνα, τα μαλλιά της φροντισμένα πρόσφατα από κομμωτήριο. Για τις χρονοβόρες δραστηριότητες του καλλωπισμού υπάρχει προφανώς απεριόριστος διαθέσιμος χρόνος, για διάβασμα όμως δεν περισσεύει λεπτό. Ειδικά όμως για τις ελάχιστες γόνιμες δραστηριότητές μας, φταίνε τώρα τα παιδιά μας, ακόμα και άν ανέκαθεν απείχαμε από αυτές.

Θυμήθηκα τη φίλη μου τη Δάφνη. Πάντοτε αγαπούσε το φαγητό, γι΄αυτό παχουλούλα ήταν από μικρή, το ίδιο παχουλούλα παρέμεινε και μετά τη γέννα του γιου της. «Εξαιτίας σου χάλασε το σώμα μου» την έχω ακούσει να του καταλογίζει. Ο γιός της άφωνος και γεμάτος ενοχές, νιώθει πάνω του το βάρος της «θυσίας» της μητέρας του.

«Εγώ δεν εργάσθηκα για να μεγαλώσω εσάς» ή «αν δε σας είχα τώρα θα ήμουν επιτυχημένος-η» λένε κάποιοι γονείς στα παιδιά τους, ενώ αντίθετα πολλοί είναι εκείνοι που πετυχαίνουν και στην καριέρα και στην οικογένεια.

Μήπως ο εύθραυστος παιδικός χαρακτήρας πληγώνεται από αυτά τα ανεύθυνα ψεύδη; Άλλωστε οι πραγματικές θυσίες είναι πάντοτε βουβές...