Μην εγκαταλείπετε τα παιδιά στους γονείς τους

Η Χώρα μας από την Αιόβα δεν απέχει και τόσο πολύ, ειδικά επειδή πολλές φορές τα θέματα που εμείς οι μεγάλοι θεωρούμε σοβαρά είναι ασήμαντα και γελοία για τον κόσμο των παιδιών. Ο παιδικός κόσμος είναι παραμυθένιος, γεμάτος μαγεία, γεμάτος ουσία. Ένας κόσμος από τον οποίο όλοι περάσαμε, αλλά πολλοί από εμάς έχουν εγκαταλείψει ανεπιστρεπτί απαιτώντας συχνά από τα νήπιά μας (τέκνα, ανιψάκια, παιδιά φίλων, γειτονάκια, ή άγνωστα παιδιά στο δρόμο, στις γειτονιές) να εισέλθουν εκείνα στο κόσμο μας, τον οποίο δεν γνώρισαν ποτέ και ούτε έχουν αναπτύξει ακόμα τα στοιχειώδη εφόδια για να το κάνουν.
Ο κόσμος στην πόλη, με τα στεγνά και απρόσωπα πλήθη, με τα σμήνη αδιάφορων οδηγών, με τους «απόντες» και αγέλαστους συνεπιβάτες στα ΜΜΜ ή άλλού που συχνά καραδοκούν για ένα παιδικό ξέσπασμα, ώστε αντί να χαμογελάσουν, να επιδείξουν δυσαρέσκεια ή απαξίωση, θαρρείς και τα παιδάκια είναι τρόπον τινά παρασιτικά ως υπάρξεις.
Συχνά μόνον αφότου γίνουμε γονείς ερχόμαστε και για πρώτη φορά σε επαφή με ένα βρέφος, αργότερα με ένα νήπιο και μετά με ένα παιδάκι. Οι ελλιπείς κοινωνικές σχέσεις στην χαοτική αστική μεγαλούπολη μας χωρίζουν σε δύο κόσμους: εκείνον των ενηλίκων και εκείνον των οικογενειών με μικρά παιδιά. Τα στεγανά είναι ισχυρά και οι δύο αυτοί κόσμοι σπάνια συναντιούνται και συχνά η συνάντησή τους αυτή αποβαίνει επώδυνη, εκατέρωθεν.
Με πειραματόζωο το δύστυχο πρωτότοκό μας, συχνά χωρίς καθοδήγηση από τους γονείς μας, λόγω συνθηκών (απόσταση, γήρας ή έλλειψη εμπειρίας, αφού συχνά και τη δική μας ανατροφή ανέλαβαν άλλοι) αν δεν ριχτούμε από νωρίς στο διάβασμα, θα κάνουμε γιγαντιαία λάθη.
Το σαββατοκύριακο επισκεφθήκαμε οικογενειακώς το δίχρονο αγοράκι δύο φίλων μας. Με έκπληξη ακούσαμε τον νέο μπαμπά να φωνάζει θυμωμένα: «Πόσες φορές σου έχω πει να μην το κάνεις αυτό;». Κανείς αρμόδιος δεν ενημέρωσε ποτέ για αυτό που στις αγγλόφωνες χώρες γνωρίζουν και οι κότες: «Τα terrible twos (τα φοβερά και τρομερά δύο)». Την ηλικία όπου το κάθε παιδί έχει τη σωματική ικανότητα να κάνει τα πάντα, αλλά χωρίς δράμι λογικής. Πολλοί γονείς εκλαμβάνουν ως «ανυπακοή» το γεγονός ότι είναι εντελώς ανώριμο το σύστημα πρόσληψης λεκτικού μηνύματος και εφαρμογής του σε σχέση με τα ισχυρότατα ένστικτα του νηπίου (τη γνωστή κόντρα του id ενάντια στο υπό διαμόρφωση super-ego κατά τον Φρόιντ). Πολλοί χειροδικούν στις ηλικίες αυτές και τα ποσοστά κακοποίησης ανηλίκων στη χώρα μας είναι εξευτελιστικά για όλους μας. Χωρίς να αναφερθούμε στην ασύλληπτη ντροπή της σεξουαλικής κακοποίησης.
Τα παιδιά δεν ανήκουν στους γονείς τους, απλά οι γονείς είναι συνήθως εκείνοι που έχουν την επιμέλειά τους. Αν αντιληφθούμε οποιαδήποτε υπόνοια βίας, έχουμε υποχρέωση να την καταγγείλουμε, δεν είναι κάτι ανάμεσα στο παιδί και τον γονιό.
Εσείς που δεν έχετε παιδιά, ή που μεγαλώσατε τώρα πια τα δικά σας, μην βιαστείτε να αποστασιοποιηθείτε. Χαμογελάστε εγκάρδια στο γονιό που προσπαθεί να ηρεμήσει το παιδάκι του, ενώ αυτό κλαίει ή χτυπιέται σε δημόσιο χώρο. Δώστε τη θέση σας στην πελώρια ουρά του αεροδρομίου ή οπουδήποτε για να περάσει η οικογένεια με τα παιδάκια. Μην παριστάνετε τους θυμωμένους ή τους κακομούτσουνους, όταν ακούτε το παιδικό κλάμα. Το περιβάλλον χωρίς παιδιά δεν είναι ήσυχο, είναι απλά άρρωστο, για όλους μας.
Το παρόν γράφτηκε ως φόρος τιμής στην Kelsey Briggs, που 2,5 ετών έφυγε από κοντά μας μετά από πλήγμα στην κοιλιακή χώρα ύστερα από 9 μήνες σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατριό της, καθώς και σε όσα παιδιά δεν μεγαλώνουν στις συνθήκες που τους αξίζουν. Στη φωτό η μικρή με τα δύο της ποδαράκια στο γύψο που –κατά τη μητέρα της- είχε «στραμπουλίξει» στο ζωολογικό κήπο λίγο νωρίτερα (http://kelsey-briggs.memory-of.com/About.aspx)